EEN FOTO | en het verhaal erachter - Alles gaat goed!!!

Tekst: Martin Wickert; Foto: Claudius Vasilescu

De zon straalt genadeloos, stof en zweet plakken aan onze gezichten. We rijden al uren over smalle zandpaden en de hitte maakt het steeds moeilijker om de nodige concentratie te behouden. De hoofdwegen hebben we al lang achter ons gelaten. Dichte bossen, kleine dorpjes, vaak niet meer dan een paar hutten langs het pad. Alleen de militaire controleposten, die steeds talrijker worden door de nabijheid van de grens met Myanmar, laten ons zien dat we nog steeds in de tegenwoordige tijd zijn. Terwijl de infrastructuur zelfs in de kleinere steden van Thailand hypermodern is, lijkt de tijd hier te hebben stilgestaan. Tot overmaat van ramp nadert de benzinemeter onverbiddelijk de bodem van de meter. Het is hoog tijd voor een tankstop. Charley, Elvio en ik hebben echter de hele dag nog geen tankstation gezien.

Maar zelfs in de meest afgelegen gebieden van Thailand reist de lokale bevolking op scooters. Ze moeten dus ergens benzine vandaan halen. Zoals zo vaak het geval is, is het de moeite waard om een kijkje te nemen. We ontdekken dat er zelfs hier in het afgelegen grensgebied een perfect bruikbaar netwerk van benzinestations is. Maar op het eerste gezicht zijn de tankstations niet als zodanig herkenbaar. Het zijn gewoon normale hutjes, zoals die vandaag de dag nog steeds gebruikelijk zijn op het Thaise platteland. Het woongedeelte en het benzinestation gaan naadloos in elkaar over. Terwijl er een groot benzinevat in het voorste gedeelte staat, is er vaak een bed te zien in de achterste kamers. Blijkbaar woont de benzinestationhouder hier of gebruikt hij het bed voor rustpauzes als er geen klanten zijn.

Het benzinetankvat in de hut is meestal uitgerust met een eenvoudige handpomp en er wordt een gewone rubberen slang gebruikt om de tanks van de voertuigen te vullen. De hoeveelheid benzine wordt afgemeten met een standvat, zoals de ouderen onder ons het nog kennen van tweetakt benzinepompen. Als we de dorst van onze 1300 hebben gelest, wacht ons een echte verrassing. We hadden ons al voorbereid om het laatste geld bij elkaar te schrapen, als de pompbediende glimlacht en een draadloze kaartterminal ter grootte van een pakje sigaretten voor onze verbaasde gezichten houdt. “Uw kaart alstublieft, meneer!”