REIZEN | TOSCANE

Terwijl de temperaturen in Duitsland al rond het vriespunt schommelen, is het milde weer in Toscane half november nog steeds heerlijk om te toeren. Perfecte omstandigheden voor een kleine seizoenverlenging met de nieuwe BMW R 1300 GS Adventure.

Dat Toscane een bestemming is die de moeite waard is, is geen geheim meer, tenminste niet sinds Goethe's Italian Journey. Elk jaar stromen miljoenen bezoekers van over de hele wereld door de steegjes van de pittoreske oude stadjes, bewonderen de palazzi, hebben ontzag voor de werken van Michelangelo en Da Vinci of genieten van de uitstekende keuken.

Maar er is ook een rustigere kant aan dit prachtige culturele landschap. Als de drukte eind september afneemt en de bezoekersstromen in de loop van oktober opdrogen, keert de rust terug in de heuvels en rond de oude muren.

Bij acht graden in de herfst starten we om half negen 's ochtends de motoren van onze adventure bikes. De grind knispert onder onze banden terwijl we rustig de eerste meters afleggen. Over een goed onderhouden grindweg bereiken we in een paar minuten de hoofdweg en dan storten we ons in het tumult van de bochten. De smalle landweg slingert heuvels op en af door bebost terrein. Het asfalt is glad en strak en er is weinig verkeer. Ideale omstandigheden om de teugels van de motor los te gooien. Het bos wordt al snel dunner en vanaf de heuveltoppen hebben we een prachtig uitzicht op het indrukwekkende silhouet van Siena.

Connecting road with a fun factor.

Onverharde wegen vertakken zich naar links en rechts. Dit zijn echter geen onverharde wegen die in het niets eindigen, maar reguliere onderdelen van het Toscaanse transportnetwerk. Jo, die verantwoordelijk is voor alle digitale zaken bij Touratech, kent ook zijn weg in de offline wereld. Vooral hier in Toscane, waar de fervente enduro-rijder al jaren veel reist. Jo: “Dit zijn de beroemde ‘Strade bianche’, ze danken hun naam aan hun bijna witte oppervlak.” Irene en ik volgen hem graag over deze goed onderhouden grindpaden. We houden echter afstand van elkaar, want ieder van ons laat een indrukwekkend spoor van stof achter zich.

Desgewenst kun je echter nog een paar stappen verder gaan in de hiërarchie van wegen. We verliezen onszelf op onze adventure motoren in een schijnbaar eindeloze wirwar van kleinere zijwegen die zich een weg banen door bossen, glooiende valleien volgen of heuveltoppen beklimmen. Waterkanalen, stukken ruwe kiezel en steile klimmen en afdalingen maken deze tochten nog leuker. Hoewel november al vergevorderd is, liggen de temperaturen 's middags al in de dubbele cijfers. Hoe uitdagender het terrein, hoe meer lucht we in onze pakken laten.

Cypress avenue on a stately estate.

Cipressen maken onlosmakelijk deel uit van de clichés van Toscane. In het landschap, dat buiten de beboste gebieden vaak helemaal kaal is, zorgen ze met hun puntige silhouetten voor opvallende accenten - als groepen hoog op heuveltoppen, die boerderijen omlijsten of elegant langs de kronkelige wegen.

De beroemdste van deze cipressenlanen vind je waarschijnlijk in de Val d'Orcia, in de buurt van Terrapille om precies te zijn. Regisseur Ridley Scott gebruikte het idyllische landschap in zijn epische film 'Gladiator' als tegenwicht voor de hectische gevechtsscènes in de stad.

We verlaten opnieuw de landweg en slaan af op een onverharde weg. Na een korte afdaling kruist een beek de weg. Gelukkig is de doorwaadbare plaats op dit moment niet al te diep en goed te zien, dus rijden we zonder verdere verkenning naar de andere oever met een mooie fontein. Direct achter de beek zijn de overblijfselen van een molen te zien voordat we onder een viaduct de voormalige spoorlijn passeren die van de 19e tot het midden van de 20e eeuw de bruinkoolmijnen van Murlo verbond met Grosseto aan de Middellandse Zeekust. Onmiddellijk na de bakstenen boog opent zich aan de rechterkant een enorme avonturenspeelplaats voor sportliefhebbers. Erosie heeft diepe maar prachtig afgeronde geulen uitgesleten in het verharde zand met steile hellingen van wel 20 meter hoog. Verse sporen laten zien dat iemand hier onlangs veel plezier heeft gehad. Met de grote toer-enduro's blijven we wijselijk in de voetzone van het gebied en rollen we over het golvende terrein.

Het volgende bospad is veel beter geschikt voor onze massieve motoren, die we kronkelend volgen tot de volgende landweg.

Today we are spared the ford...

Langs de Strade bianche komen we vaak wegwijzers tegen met het opschrift 'Eroica'. Ook hier helpt Jo's lokale kennis. De Eroica is een wielerwedstrijd voor uitsluitend racefietsen met stalen frames die tot 1987 zijn gemaakt,” legt hij uit. De fietsers leggen bijna 3000 hoogtemeters af tijdens de meest uitdagende en met bijna 150 kilometer ook de langste van de vijf beschikbare ronden. Ongeveer 60 kilometer gaat over gravel, de rest over asfalt. Dit is ongeveer dezelfde verhouding als op onze route. Met het kleine maar beslissende verschil dat we de ontelbare hoogtemeters niet in onze botten voelen. Toch zijn we een beetje uitgeput als we bij het laatste licht het terrein van onze accommodatie oprollen.

The sat nav helps us find our way through the maze of small paths.

‘Bimm, bimm, bimm', schrikt het verzamelde team op als huisbaas Angelo aanbelt. ‘Mangiare!', roept hij met bulderende stem. Plotseling zijn we weer klaarwakker, na een beetje slaperig te zijn geworden voor het knapperend haardvuur in de eetzaal van Agriturismo Viamaggio. Kort daarna verschijnt de eerste gang voor ons, twee kleine porties gratin, een met aubergines en parmezaan, de andere in de stijl van een lasagne. Hmm, dat voelt goed na een dag op de motor - en wekt verwachting voor de volgende gangen.

Angelo De Mitri, de volledige naam van onze gastheer, groeide op op de boerderij ten zuidwesten van Siena. Toen hij klein was, kocht zijn moeder het landgoed en maakte er een paardenboerderij van. Angelo reed op zijn enduro alle hoeken van het 400 hectare grote land af, perfectioneerde zijn techniek en nam uiteindelijk deel aan het Italiaanse kampioenschap en de Red Bull Romaniacs. Toen zijn moeder met pensioen ging, bouwde Angelo het bedrijf om tot een enduro pension met een enorm off-road terrein. Er zijn ongeveer 60 kilometer aan enduro tracks op het zwaar ontgonnen terrein. Het spectrum varieert van vlakke weidepaden tot steile en uitdagende beklimmingen. De trails zijn onderverdeeld in drie moeilijkheidsgraden, met een kleurcoderingssysteem om gasten te helpen de juiste keuze te maken. Er zijn 12 accommodatiemogelijkheden, van tweepersoons- tot vierpersoonskamers, met in totaal 30 bedden.

Travelling on endless stretches of gravel in the hills.

“Veel van onze gasten komen uit Duitstalige landen,” vertelt Raffaele, Angelo's rechterhand. Hij kwam zelf ooit als gast op zijn enduromotor, maar nu is hij een soort go-to man voor alles hier. Maar er komen zelfs endurofans uit België en Nederland naar ons toe,” zegt Raffaele, die heel goed Duits spreekt.

Maar niet alleen individualisten maken gebruik van de Viamaggio, ook fabrikanten boeken de locatie voor hun productpresentaties. Beta komt hier al sinds 2011 en vorig jaar presenteerde Dunlop hier een nieuwe touring enduro band. “Het wordt altijd bijzonder spannend voor de start van het seizoen,” legt Raffaele uit. Dan komen internationale toprijders hier trainen. Het dozijn ingelijste truien aan de muur lijkt dan ook op een who's who van de internationale enduroscene. Gio Sala, Manni Lettenbichler, Alex Salvini, Steve Holcombe en vele anderen hebben Angelo hun truien nagelaten als dank voor zijn gastvrijheid.

Dusk sets in early in late autumn.

Tegen de tijd dat het dessert eindelijk op tafel staat, is de wijnkaraf al aardig leeg. En dan baant Angelo zich een weg door de rijen gasten met een soort megafles die meer het formaat heeft van een jerrycan. Het is toepasselijk dat hij de inhoud aanprijst als 'benzina'. Goed geïnformeerde kringen beweren echter dat het eigenlijk een goede grappa is. Gelukkig gingen we vroeg naar bed, want er was de volgende dag nog genoeg te ontdekken rondom onze accommodatie.

Na een paar kilometer komen we in een weidser landschap met minder bos dan de dag ervoor. Enorme velden strekken zich uit over heuvels en valleien. De oogst is al binnengehaald, dus pasteltinten van beige domineren het beeld in het milde herfstlicht.

We vertrouwen op Jo's navigatie en volgen hem over hobbelige landweggetjes door het zacht glooiende landschap. Op sommige plaatsen zitten er diepe geulen in de paden. Deze structuren zijn in de natte klei gegraven en zijn nu zo hard als beton. Tijdens de schijnbaar hevige regenval zouden we met onze zware motoren geen schijn van kans hebben gehad in de modder, maar nu hebben we plezier in het balanceren over de richels tussen de diepe geulen.

Tour of the old town centre of Motalcino.

Zodra we het heuvelachtige terrein met zijn geometrisch geploegde patronen zijn gepasseerd, keren we terug naar meer beboste gebieden. Waar geen steeneiken en andere groenblijvende bomen staan, is het bladerdak al aan het uitdunnen. Een dikke laag gebladerte bedekt de grond en de bladeren dwarrelen levendig achter onze motoren.

Montalcino, beroemd om zijn wijnen, troont op een heuvel die al van verre zichtbaar is. Een vastberaden politieagente wijst ons naar een parkeerplaats aan de rand van de oude stad en we gaan te voet op verkenning. De pleinen en steegjes zijn nu aangenaam leeg buiten het seizoen. Ondanks het zomerse massatoerisme heeft Montalcino zijn status als een stad met een verfijnde levensstijl behouden. Hoogwaardige winkels met delicatessen, lederwaren en handwerk bevinden zich in de hoofdstraat - en natuurlijk talloze enoteca, hoewel hun prijzen ver boven ons budget liggen.

We ontdekken het gezellige restaurant 'La Taverna di Baietto'. Het serveert kleine gerechten vergezeld van wijnproeverijen, maar wij kiezen voor de droge variant. Pinsa, de Toscaanse versie van pizza, wordt hier bereid met verschillende toppings. Er is keuze uit regionale ham, mortadella, boterkaas, zwarte en witte stracciatella kaas en nog veel meer. Als je bij het verlaten van het restaurant nog steeds honger hebt, kun je een voorraad inslaan in een enorm gekoeld schap met een grote verscheidenheid aan salami en ham, terwijl degenen met een voorliefde voor zoete dingen gebak en koekjes in overvloed zullen vinden.

Wine tasting in Montalcino.

Als we de afstanden die we tot nu toe hebben afgelegd op de kaart bekijken, realiseren we ons dat we ondanks de vele kilometers die we hebben afgelegd, niet al te ver van onze accommodatie hebben gereisd. En dat zal op de derde reisdag niet veranderen. De hoogtepunten die Jo voor de laatste etappe op een Google-kaart heeft aangegeven, liggen ook binnen een straal van hemelsbreed niet meer dan 25 kilometer. Het hoofddoel van vandaag is de indrukwekkende kloosterruïne Abbazia San Galgano.

Zoals de afgelopen dagen het geval is gebleken, hebben we ook deze POI ingebed in een gevarieerde mix van kronkelende landweggetjes, strade bianche en meer uitdagende bos- en veldpaden. En zo zou je nog vele dagen door kunnen gaan, het technische niveau van de routes bijna naar believen variëren en 's avonds tevreden terugkeren naar Viamaggio.

 A relaxing stretch of road.

Benzina! Terwijl Angelo's stem door de eetzaal schalt en hij royaal zijn brandstof uitschenkt, realiseren we ons dat onze late herfstreis door Toscane na drie bewogen dagen nu ten einde is.

ACCOMODATIE

Agriturismo Viamaggio

Strada vicinale di viamaggio 953016 Murlo SI, ItaliaFon

+39 335 763 91 86

www.agriendurismo.it